Zazwyczaj tego nie robię. Gdy wychodzi nowy Visual, zazwyczaj czekam około pół roku zanim go zainstaluję i zacznę używać. Po prostu chcę uniknąć głupich problemów „wieku dziecięcego”. Tym razem jednak było inaczej. Z jakiegoś powodu nie mogłem doczekać się Visual Studio 2022. Zainstalowałem sobie nawet wersję Preview, ale w sumie nie używałem jej. W końcu wyszło… Poczułem silną wewnętrzną potrzebę przetestowania tego ustrojstwa i jak najszybszego używania go… W tym artykule dzielę się swoimi pierwszymi spostrzeżeniami. Opisuję wersję 17.0.0 Community
Sprzęt
Być może sprzęt, na którym go testuje ma jakieś znaczenie (na pewno ma w pewnych sytuacjach), dlatego postanowiłem przedstawić Wam go
Testowałem też na innym kompie – 2 spore monitory (z czego jeden 4K) i 16 rdzeni (dokładnej konfiguracji nie pamiętam)
Instalacja
Tutaj nie ma nowości. Pobrany instalator musiał najpierw ściągnąć kilka rzeczy, co zajęło mu około 30 sekund. Następnie uruchomił się już znany Visual Studio Installer, w którym wybrałem takie składniki:
ASP.NET Core, ASP.NET
Node.js
Aplikacje mobilne (Xamarin)
Programowanie aplikacji klasycznych .NET
Magazynowanie i przetwarzanie danych
Programowanie rozszerzeń Visual Studio
Niektóre „podskładniki” jak np. środowisko uruchomieniowe .NET 5 miałem już zainstalowane, więc czas instalacji będzie nieco krótszy.
W każdym razie, wszystko zajęło 11,12 GB. A całkowity czas instalacji to około 11 minut. Całkiem nieźle, biorąc pod uwagę, że AKTUALIZACJA VS2019 z wersji 16.11.5 na 16.11.6 zajęła prawie 7 i pół minuty.
Otwieranie solucji
Widziałem jak MS chwalił się szybkością otwierania solucji z ponad 100 projektami. Na pokazie trwało to naprawdę szybko. Żeby niczego nie zaburzyć, postanowiłem pierwsze otwarcie przeprowadzić bez żadnego kodu. Podejrzewam, że podczas pierwszego uruchamiania VS robi więcej rzeczy niż zazwyczaj.
Otwarcie solucji z 36 projektami trwało 50 sekund. Przy czym otwarcie tej samej solucji na VS2019 trwało 45 sekund. ALE! Najwidoczniej VS2022 optymalizuje sobie w jakiś sposób pracę. Drugie otwarcie tej samej solucji w VS2022 (po restarcie środowiska) zajęło już tylko 30 sekund. Więc faktycznie coś w tym jest.
Wygląd
Wygląd różni się nieco od VS2019. Są inne ikonki, inne czcionki… Wszystko to ponoć ma sprawić przyjemniejszą i bardziej skupioną pracę. Myślę, że ocena tego jest dość indywidualna, a ja jeszcze nie spędziłem przy tym środowisku tyle czasu, żeby móc to ocenić.
Co się jednak rzuca w oczy na początek, to czcionka w edytorze kodu. I tu mam mieszane uczucia. Na dużym monitorze 4K wygląda to całkiem nieźle. Natomiast na moim laptopie z ekranem 17″… było mi jakby za ciasno. Dlatego zmieniłem na starą Consolas. Ale to też kwestia dość indywidualna.
Pierwszy problem…
Na jednym komputerze wszystko poszło podejrzanie sprawnie. Jednak na drugim nie mogłem uruchomić aplikacji .NetCore WPF w środowisku. Ciągle dostawałem błąd:
The target process exited without raising a CoreCLR started event.Ensure that the target process is configured to use .NET Core. This may be expected if the target process did not run on .NET Core
Przeszukałem Internety wzdłuż i wszerz i dupa. Restarty, reinstalacje .NetCore, odinstalowywanie starszych wersji… nic nie dawało rady. Wygląda na to, że podczas pierwszej instalacji czegoś nie dopatrzyłem, co było potrzebne dla mojej aplikacji. Gdy doinstalowałem kilka rzeczy później nadal nic nie działało. Musiałem ostatecznie wybrać opcję „Napraw” z VsInstallera. I wtedy wszystko zaczęło magicznie działać.
Z czego wynika ten problem? W pierwszej wersji VS2019 był to faktycznie jakiś problem ze środowiskiem. Tutaj ciężko mi powiedzieć. Być może środowisko nie ogarnęło czegoś w 100% podczas doinstalowywania modułów.
Hot Reload
Podczas prezentacji niesamowicie jarali się mechanizmem HotReload, który ponoć w tej wersji jest przełomowy. I faktycznie – pokazywali Hot Reload w projekcie w C++, co mnie zupełnie zbiło z tropu. Postanowiłem to sprawdzić na jakimś projekcie MFC…
C++ i MFC
No niestety. Wygląda na to, że MFC jest zbyt starą technologią, żeby wspierało HotReload. Niestety można się było tego spodziewać. Więcej nie testuję C++, chociaż na prezentacji faktycznie to działało (oczywiście nie pokazywali tego na MFC, tylko na jakiejś prostej gierce).
WPF
Na pierwszy rzut oka naprawdę bardzo fajnie to działa. Można robić zmiany zarówno w XAML jak i w kodzie C# (!) i HotReload naprawdę daje radę. Co więcej, nie trzeba nawet zapisywać tych zmian! Wszystko dzieje się na bieżąco. Można zmieniać nawet style, a także user controlsy, co kiedyś było upierdliwe i to działa… ale… no właśnie.
Podczas zmian w globalnych stylach w pliku App.xaml coś się pieprzy i zmiany nie są widoczne. Co więcej, cała aplikacja jakby znalazła się w jakimś dziwnym stanie zawieszenia. Chociaż MS sam mówił, że przy niektórych zmianach w kodzie trzeba jednak zrestartować aplikację. Może ma to jakiś związek.
Co więcej, świetne jest okienko Preview (Debug -> Windows -> XAML Live Preview). Pokazuje aktualne okno uruchomionej aplikacji. Świetnie się sprawdza w przypadku jednego monitora, bo nie trzeba przełączać się między Visualem i aplikacją. Okienko Preview jest po prostu zadokowane. Zmiany są widoczne zarówno w tym oknie, jak i w aplikacji. Okienko preview ma też kilka dodatkowych rzeczy w stylu linijek znanych z programów graficznych. Bardzo to może wspomóc ustawianie elementów.
Dodatkowo jest w stanie pokazać w jakim pliku znajduje się jak element:
Okienko XAML Live Preview wraz z fragmentem XAML
Ogólne wrażenie: PLUS. Gdyby nie ten problem z plikiem App.xaml, byłbym niesamowicie zachwycony. Ale nadal – czapki z głów. Naprawdę dobrze działający mechanizm.
Xamarin
HotReload w Xamarinie zazwyczaj działało mi „od święta”. Głównie jednak nie działało, co było bardzo frustrujące i zabierało mnóstwo czasu. Dlatego z wielkim polskim przekąsem na twarzy podszedłem do tego tematu…
No cóż… Dupy nie urywa. HotReload w Xamarinie „potrafi” działać w dwóch trybach (od pewnej wersji). Może odświeżać tylko to, co się zmieniło lub całą stronę.
Okienko Preview udało mi się pokazać tylko w trybie „odświeżania samych zmian”. Natomiast w trybie odświeżania całej strony w ogóle nie działało. Ale to nie jest najgorsze. Tryb odświeżania tylko zmian w ogóle nie chciał działać. Udało się za to uruchomić HotReload w trybie odświeżania całej strony. Nie działa to jednak tak super jak w WPF. Tutaj jest jeszcze trochę pracy do zrobienia.
Jednak, podczas moich testów, HotReload w trybie odświeżania całego ekranu działał cały czas.
Ogólne wrażenie: mieszane… bardziej negatywne. Coś tam działa. Ale kiedy przestanie?
ASP.NET MVC
Niestety tutaj nie działa. Ale MS pisze o tym na swoich stronach. Więc tutaj trzeba posługiwać się starymi metodami. Podobnie jak…
BLAZOR!
Technologia, w której ostatnio się podkochuję. Obiecali, k… obiecali! Obiecali, że będzie Hot Reload! No i jest… Podobno. Gdy używa się .NET6. Aplikacja w Blazor, którą gdzieś tam sobie robię na boku jest na .NET5 i ma dla mnie aktualnie dość niski priorytet. W końcu zmigruję ją do .NET6 i wtedy sprawdzę. Póki co… Smutek…
Designer
Tutaj właściwie napiszę tylko o WPF. W Xamarinie standardowo nie ma takiego pojęcia jak designer, w corowych aplikacjach webowych też nie. Designer w WinForms właściwie się nie zmienił, dlatego opisuję to dla WPF.
Designer w WPF zyskał kilka nowych i fajnych elementów. Przede wszystkim można zmienić niektóre właściwości kontrolki, zaznaczając ją, a następnie klikając żaróweczkę, która się pojawia:
Może i pierdoła, ale naprawdę ułatwia życie.
Ale największy życioułatwiacz dla mnie to element „d” w XAML. Na pewno nie raz miałeś taką sytuację, że musiałeś zaprojektować jakiś element znajdujący się na jakiejś liście. I co wtedy się robi? Trzeba stworzyć jakieś fake’owe dane, żeby elementy były widoczne na liście w design time i generalnie potem trzeba pamiętać, żeby powrócić do prawdziwych danych… Nie jest to zbyt eleganckie rozwiązanie.
Tutaj mamy coś takiego jak wersja w design time (stąd „d”). Kod powie więcej niż 1000 słów:
Jak widzisz mamy tutaj właściwości Text i d:Text. FontWeight i d:FontWeight. Te prawdziwe właściwości (Text i FontWeight) działają normalnie – w runtime, czyli gdy aplikacja jest uruchomiona. Jeśli jednak jesteś w design time (aplikacja jest projektowana), działają właściwości z elementem d:. Czyli wszystko, co ma d: zostanie użyte w czasie projektowania aplikacji. Dla mnie jest to niesamowita opcja.
Wyszukiwanie plików
Zawsze niesamowicie denerwowało mnie wyszukiwanie plików w solution explorerze. Działało to bardzo topornie, a czasami pokazywało strasznie długą listę, na której trzeba było znaleźć to, co się chce. Właściwie pozostawało używanie thirdparty pluginów…
W wersji 2022 wreszcie działa to lepiej. Szukanie jest zdecydowanie szybsze i pokazuje wyniki, które bardziej pasują do tego, co chcesz znaleźć.
Podpowiedzi w kodzie – sztuczna inteligencja
Nie mówię tutaj o Intellisense. W tej wersji wprowadzili sztuczną inteligencję, która podpowiada Ci, co powinieneś napisać. Niedługo dojdzie do tego, że będziemy programować wciskając tylko tabulator 😉
Działa to tak, że Microsoft przeanalizował mnóstwo kodów, przede wszystkim na GitHubie i na tej podstawie nauczył sieć neuronową… programowania. To oczywiście zbyt duże słowo. Ale faktycznie – sztuczna inteligencja w jakiś sposób rozpoznaje kontekst w jakim się znajduje i w jakiś szatański sposób potrafi przewidzieć, co chcesz napisać. Testowałem to na swoich kodach. W miejscach, gdzie klasy były raczej unikalne i konteksty raczej też. No nie były to miejsca „typowe”. I ku mojemu wielkiemu zdziwieniu – działa całkiem nieźle. I nawet nie przeszkadza.
To co widzisz na obrazku powyżej to oczywiście dość „typowe” miejsce, ale wierz mi, że mechanizm jest naprawdę ciekawy. Podczas moich testów kilka razy naprawdę mnie zaskoczył.
MAUI
A gdzie MAUI? Cytują klasyka: „W d… bede grał w gre”. Na obietnicach się skończyło. Chłopaki i dziewczyny nie wyrobili się z MAUI na tą wersję, chociaż można już testować PREVIEW. Jest szansa, że w wersji produkcyjnej pojawi się w przeciągu 6 miesięcy.
Po pewnych zmianach w Visual Studio 2019, tworzenie projektów może być nieco niezrozumiałe zwłaszcza dla młodszych programistów. Ten artykuł wyjaśnia po kolei typy projektów w VisualStudio i jest kierowany głównie do początkujących.
Jaki utworzyć projekt
Stworzyłem specjalnie na potrzeby tego artykułu prosty i nieidealny algorytm do wyboru typu projektu. Możesz go pobrać stąd
Co możemy utworzyć
Visual Studio daje nam właściwie nieograniczone możliwości. Pomaga utworzyć projekt na dowolną platformę w konkretnym języku i w wybranej technologii (gdzie można). Tak wygląda okienko tworzenia nowego projektu:
Tworzenie nowego projektu
Okienko jest podzielone na dwie główne grupy. Z lewej strony znajduje się lista ostatnich używanych typów projektów. Po prostu możesz kliknąć na to, co już ostatnio tworzyłeś i nie musisz szukać w liście po prawej stronie.
Z prawej strony masz z kolei grupę podzieloną na dwa elementy. Na górze filtr, na dole listę dostępnych typów projektów. One mogą być różne w zależności od tego, jak zainstalowałeś Visual Studio (typy też można dodawać i usuwać z poziomu instalatora: Visual Studio Installer, który znajduje się na Twoim komputerze)
Jeśli teraz zaczniesz wpisywać w filtrze na górze nazwę typu projektu, który chcesz utworzyć, lista automatycznie zacznie się zmieniać. Ja przykładowo wpisałem Console i zobacz, jak wygląda moja lista na obrazku wyżej. Tych projektów jest dużo więcej. Teraz postaram się część z nich omówić:
Add-In
To jest po prostu rozszerzenie (plugin) do Visual Studio. Tak, można pisać własne pluginy. Będę o tym pisał w niedalekiej przyszłości. Tak naprawdę całe Visual Studio składa się z pluginów. Jak widzisz są to projekty VSIX.
VSIX Project
To projekt rozszerzenia VisualStudio z dodanymi już pewnymi plikami i kodami. Takich projektów jest kilka w zależności od języka, w którym piszesz (C#, VisualBasic)
Empty VSIX Project
jest to zupełnie pusty projekt rozszerzenia VisualStudio. Od tego powyżej różni się brakiem kodów i domyślnych plików. Wszystko piszesz od zera. Ma to swoje plusy i minusy.
Empty VSIX Project (Community)
to samo, co wyżej z tą różnicą, że zawiera referencje do biblioteki Community.VisualStudio.Toolkit, co ułatwia pisanie rozszerzeń
VSIX Project w/Command (Community)
ten template zawiera to co VSIXProject, dodatkowo posiada referencje do Community.VisualStudio.Toolkit i dodatkowo posiada napisaną już komendę. Ten suffiks w/Command czytaj jako „with command”
VSIX Project w/Tool Window (Community)
Uuuu, to jest dopiero mocarz. Zawiera wszystko to, co VSIX Project w/Command (Community), ale dodatkowo własne okno narzędziowe (Tool window)
Który projekt wybrać do tworzenia rozszerzenia? To oczywiście zależy. Najbardziej obszernym zdecydowanie jest VSIX Project w/Tool Window (Community) i może się wydawać najlepszym. Tam, gdzie używasz okien i komend może to być szybki start. Oczywiście jeśli wcześniej nie tworzyłeś żadnych rozszerzeń, polecam zaczynać od najmniejszego projektu Empty VSIX Project. Nie przytłoczy Cię duża ilość plików na początek i będziesz mógł rozwijać rozszerzenie w swoim tempie, ucząc się powoli nowych rzeczy.
Console
Czym są aplikacje konsolowe?
Aplikacje konsolowe tworzone są na komputery. Często są to jakieś narzędzia dostępne z wiersza poleceń lub proste programy testowe, gdzie szybko chcemy sprawdzić jakieś funkcjonalności.
Ale aplikacje konsolowe potrafią być często naprawdę dużymi, poważnymi narzędziami. Czasami posiadają nakładki graficzne, dzięki którym łatwiej je obsługiwać. Zdarzają się też proste gry tekstowe lub z grafiką w postaci ASCII Art.
Typy aplikacji konsolowych
Console Application (dostępna w różnych językach: C#, F#, VisualBasic…) – podstawowa aplikacja konsolowa na komputery. Podczas jej tworzenia zostaniesz zapytany o wersję .NetCore, której używać
Domyślnie w tej wersji Visual Studio aplikacje konsolowe są tworzone w .NetCore. W tym miejscu możesz wybrać wersję, której chcesz używać.
Jest to właściwie najmniejszy template. Domyślnie posiada tylko jeden plik Program.cs z małym fragmentem kodu.
Chociaż długo sam nie potrafiłem tego pojąć, to jednak aplikacje konsolowe są tym typem, od którego powinno zaczynać się naukę programowania. Po prostu jest wtedy dużo prościej pojąć pewne rzeczy.
Blank Node.js console application
są dwie wersje zależne od języka. JavaScript lub TypeScript. Jeśli nie wiesz, czym jest TypeScript, to po prostu JavaScript z typami. Sam TypeScript jest kompilowany później do JavaScript. Generalnie to jest najmniejszy template do tworzenia aplikacji w Node.js
Console App (.Net Framework)
to jest aplikacja konsolowa, zupełnie taka jak domyślna Console Application. Też dostępna w kilku językach. Różnica jest taka, że używając tego templatu, będziesz miał do dyspozycji cały .Net Framework. Ale uwaga, ten typ projektu tworzy aplikacje jedynie dla Windowsa.
Standalone code analysis tool
to służy do tworzenia analizatorów kodu. Jakiś czas temu w VisualStudio pojawiły się takie analizatory kodu, które za pomocą Roslyn potrafią podpowiedzieć Ci kilka rzeczy. Np., że powinieneś dany fragment kodu wywołać w wątku głównym. Albo, że możesz jakiś kod napisać czyściej. Dzięki temu VisualStudio potrafi też automatycznie dodać odpowiednie namespacey do pliku cs. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żeby napisać własne analizatory. Do tego służy ten template.
Jak widzisz mamy tutaj właściwie 4 różne typy aplikacji do wyboru – Kosnola dla Windows, konsola niezależna od systemu (.NetCore)*, konsola w Node.js no i analizator kodu.
Pisząc „konsola niezależna od systemu” mam na myśli, że kiedyś tak może być. Na dzień dzisiejszy aplikacje konsolowe i okienkowe są tworzone tylko pod Windows. Ale w przyszłości może się to zmienić. Wtedy dużo prościej będzie przejść z aplikacji pisanej w .NetCore (lub będzie to w standardzie)
Desktop
To jest to, co lubię najbardziej. Stare, dobre aplikacje na komputery :). Tutaj tworzymy głównie aplikacje okienkowe i wszystko co z nimi powiązane (biblioteki, kontrolki, serwisy), ale możemy też znaleźć templaty do testów jednostkowych.
Opiszę pokrótce niektóre typy:
Windows Forms
Windows Forms App – tworzymy aplikację okienkową w technologii WindowsForms. Jedynie dla Windows. Używamy wybranej wersji .NetCore. Dostępne dla C# i VisualBasic
Windows Forms Class Library – biblioteka dll, której możemy używać w aplikacjach Windows Forms App. Jedynie dla Windows.
Windows Forms Control Library – biblioteka, w której możemy tworzyć dodatkowe kontrolki i używać ich w Windows Forms App. Tutaj też piszemy tylko dla Windows i w .NetCore.
Windows Forms * (.NET Framework) – te kilka pozycji jest analogiczne do tych powyżej. Z tą jedynie różnicą, że mamy do dyspozycji pełny .NET Framework
UWAGA! Pamiętaj o tym, że nie możesz mieszać ze sobą technologii .NetCore i .NET Framerowk. To znaczy, że jeśli tworzysz aplikację w .NetCore, to nie będziesz mógł użyć w niej .NET Framework.
WPF (Windows Presentation Foundation)
WPF Application – nowsza technologia niż Windows Forms. Używamy kodu XAML do projektowania okienek. Używamy wybranej wersji .NetCore. Dostępne jedynie dla Windows.
WPF Class Library – analogicznie jak w Windows Forms. Po prostu dllka, której możemy używać w WPF Application. Używamy wybranej wersji .NetCore i piszemy tylko dla Windows
WPF Custom Control Library – analogicznie jak w Windows Forms Control Library. Tworzymy kontrolki dla aplikacji WPF. Używamy wybranej wersji .NetCore i piszemy tylko dla Windows
WPF UserControl Library – tutaj mały haczyk. Możemy tworzyć „kontrolki” dziedziczące po UserControl i używać ich w aplikacji WPF. Nie ma to odpowiednika w WindowsForms, ponieważ WPF wymaga nieco innego podejścia. Używamy wybranej wersji .NetCore i piszemy w Windows.
WPF Application (.NET Framework) – to samo, co wyżej z tą różnicą, że używasz pełnej wersji .NET Framerowk
UWAGA! Pamiętaj o tym, że nie możesz mieszać ze sobą technologii .NetCore i .NET Framerowk. To znaczy, że jeśli tworzysz aplikację w .NetCore, to nie będziesz mógł użyć w niej .NET Framework.
Universal Windows
To są aplikacje, które mogą działać na wszystkich platformach z Windowsem. Na komputerach, telefonach (z Windowsem), XBox… Generalnie wszędzie tam, gdzie jest zainstalowany Windows. Co ciekawe, sam możesz tworzyć swoje urządzenia z odpowiednim chipem i tworzyć aplikacje, które będą na nim pracowały.
Te aplikacje też wykorzystują XAML do tworzenia okienek, ale robi się je zupełnie inaczej niż aplikacje w WPF. Mają zupełnie inny cykl życia i inne kontrolki.
Windows Service
To są usługi, które pracują w systemie. Po prostu takie aplikacje bez okienek, które pracują cały czas w tle.
Mobile
W tej kategorii znajdziemy templaty do tworzenia aplikacji mobilnych. Głównie w technologii Xamarin. Nie będę się tu za bardzo wysilał, bo też nie ma nad czym. Opiszę tylko w kilku słowach, czym jest Xamarin.
Xamarin
Wszystkie aplikacje oznaczone jako Xamarin, są pisane w technologii Xamarin. No tak, a masło jest z masła. Generalnie Xamarin to taka technologia, która próbuje połączyć ze sobą różne platformy. Android, iOS, Universal Windows i inne. Celem, jaki temu przyświeca jest to, żeby jak największa część kodu była współdzielona pomiędzy te wszystkie aplikacje. Zarówno część wizualna (Xamarin.Forms) jak i cała logika.
Mimo, że technologia ma już kilka lat, to jednak cały czas (maj 2021) są z nią jakieś problemy i czasami pewne rzeczy trzeba napisać inaczej niż by się chciało. Ale cały czas jest rozwijana i ulepszana. I faktycznie z roku na rok wygląda to coraz lepiej.
Co do reszty templatów (np. Photo Editing Extension) nie będę się rozpisywał, bo nie miałem z nimi do czynienia. Można się domyślić, że jeśli chcesz napisać aplikację na telewizor, użyjesz odpowiedniego templatu z oznaczeniem tvOS (chyba, że piszesz na Androida). Jeśli interesuje Cię coś konkretnego z tej listy poza Xamarin, odsyłam do google 🙂
Other
U siebie mam tylko jeden typ – Blank Solution. I mogłoby paść pytanie – po co komu pusta solucja z samym tylko plikiem sln? Trochę jest to przeszłość, a czasami tak po prostu zaczyna się większe projekty. Pozwala Ci to od początku panować całkowicie nad strukturą katalogów i dodatkowych plików, których chcesz używać.
Web
No i doszliśmy do momentu, w którym mamy aplikacje typowo Webowe. Czyli to, co dzisiaj zdecydowanie jest na topie. Visual Studio umożliwia nam tu utworzenie kilku typów:
ASP.NET Core Empty
To jest pusta aplikacja webowa. Możesz z niej zrobić WebAPI, stronę internetową lub co tylko dusza zapragnie w webie. Podczas tworzenia zostaniesz zapytany o pewne ustawienia:
TargetFramework – podajesz tutaj, jakiego frameworka chcesz używać. Zazwyczaj wybierzesz .NetCore 3.1 lub .NET 5
Configure for HTTPS – dzisiaj świat na wysokim miejscu stawia bezpieczeństwo. Również w sieci. Jeśli zaznaczysz tę opcję, projekt będzie skonfigurowany do pracy z protokołem HTTPS. Podczas pierwszego debugowania takiego projektu, Visual Studio utworzy i zainstaluje dla Ciebie specjalny certyfikat (Self Signed Certificate), a przeglądarki podczas pierwszego uruchomienia ostrzegą Cię, że ten certyfikat jest niebezpieczny i nie pochodzi z zaufanego źródła. Nie jest to w tym momencie istotne. Ważne, że gdy opublikujesz taką aplikację w sieci, musisz mieć na serwerze poprawny certyfikat. Dzisiaj można go otrzymać za darmo od Let’s Encrypt. Serwer, na którym mam swoje aplikacje – HostedWindows umożliwia utworzenie takiego certyfikatu i automatyczne przedłużenie go, za pomocą jednego kliknięcia.
Enable Docker – jeśli nie wiesz, czym jest docker, to moje wyjaśnienie nic Ci nie powie. Jeśli wiesz, to wiesz do czego służy ta opcja 🙂
A czysta aplikacja wygląda tak:
ASP.NET Core WebAPI
To jest template, który wykorzystasz konkretnie do utworzenia restowego WebAPI. Jeśli nie wiesz, czym jest restowe WebAPI, to bardzo krótko mówiąc…
Wyobraź sobie, że masz aplikację, w której chcesz wyświetlić wszystkich swoich znajomych z Facebooka. Facebook wystawia takie WebAPI (nie jest to restowe, ale dla przykładu załóżmy, że jest) i teraz możesz się z nim skomunikować i zapytać go o listę swoich znajomych, wywołując taki adres: https://api.facebook.com/friends
Ten adres jest tzw. „endpointem”. Podany przeze mnie endpoint nie istnieje w rzeczywistości, został wymyślony na potrzeby artykułu. Ale tak to mniej więcej działa – aplikacja wywołuje odpowiedni adres (endpoint), a serwer, jeśli Twoje uprawnienia na to pozwolą, odpowiada w jakiś ustalony sposób. Najczęściej odpowiedź jest w formie JSON, rzadziej XML.
Podczas tworzenia projektu tego typu, zostaniesz poproszony o dodatkowe informacje:
Większość jest analogicznie jak wyżej z jedną małą różnicą.
Authentication Type – w projekcie WebAPI możesz i powinieneś w jakiś sposób autentykować i autoryzować swoich użytkowników. Ten artykuł zdecydowanie nie jest miejscem na wyjaśnienia co, jak i dlaczego, bo zagadnienie jest dość obszerne. Wkrótce o tym napiszę. Jeśli nie wiesz o co chodzi, to zostaw na None.
Projekt WebAPI nieco różni się od pustego:
Jak widzisz doszedł folder Controllers, zawierający kontrolery i kilka innych plików. Kod też jest inny. Zatem, jeśli chcesz stworzyć WebAPI, to zdecydowanie zacznij od tego projektu. Własne proste WebAPI dzięki temu można stworzyć w 10 minut (co dzisiaj udowodniłem komuś :)).
ASP.NET Core Web App
To jest typowa strona internetowa. Frontend tworzy się w RazorPages. A całość po utworzeniu wygląda tak:
ASP.NET Core App (Model-View-Controller)
To jest już aplikacja webowa, używająca wzorca MVC. Front tworzy się w RazorViews. Generalnie jest to bardzo podobne do RazorPages z pewnymi niuansami. Same dwa templaty (ten i poprzedni) są do siebie bardzo podobne i czasem jest ciężko stwierdzić, który będzie lepszy.
Generalnie zasada jest taka, że do prostych stron używamy raczej Razor Pages (ASP.NET Core App tego pierwszego), natomiast do bardziej skomplikowanych używamy MVC. Dodatkowo ten projekt może zawierać WebAPI. Ale osobiście radziłbym nie mieszać.
Utworzony pusty projekt wygląda tak:
ASP.NET Web Application (.NET Framework)
To jest stary typ aplikacji webowych, który został zastąpiony .NET Core. Niemniej jednak mnóstwo aplikacji jest w tym utrzymywanych i rozwijanych. Odradzam używanie tego templatu do nowych programów.
No to tyle jeśli chodzi o podstawowe typy projektów. Jest ich jeszcze sporo, dodatkowe przychodzą z innymi pluginami, ale ich nazwy raczej same się opisują.
Jeśli znalazłeś w tekście błąd lub masz problem, podziel się w komentarzu
Obsługujemy pliki cookies. Jeśli uważasz, że to jest ok, po prostu kliknij "Akceptuj wszystko". Możesz też wybrać, jakie chcesz ciasteczka, klikając "Ustawienia".
Przeczytaj naszą politykę cookie
